اشعار

خدا را شکر در حصنِ حصینم            بـه زیـر سـایـۀ قــرآن و دیـنــم

خدا را شکـر در وادیِ تـوحـید            یکی از مسـلـمـین و مـؤمنـیـنـم

مـوحـد هـسـتـم و عـبـدِ رسـولم            ارادتـمـنـدِ خــتــم الـمـرسـلـیـنـم

غلامِ حـضرت زهـرای اطـهـر            به درگاهـش فـقـیری راسـتـیـنم

ز مــولایـم عــلـی دارم ولایـت            ز اَحـبــابِ امـیــر الـمـؤمـنـیـنـم

حسن را با حـسـیـنـش دوستارم            که نُه فرزندِ او حـبلُ الـمـتـیـنـم

یکی از نورِ چشمانِ حسین است            علیِ بنِ الجـواد، آن نـورِ عـینم

علی، اِبنُ الـرضای دومِ ماست            عــلــیِ چــارمِ دیــنِ مــبــیــنــم

ولایت را از آن شـمـسِ ولایت            هـدایت را ز هـادی بـرگـزیـنـم

هدایت‌‌های خاصه، دستِ هادی‌‌ست            غدیر از او شده در ماء و طینم

روایاتـش تـمـامی، معـرفـت زا            اَحادیـثـش تمامی، نصبُ العـینم

مرامـم، سـنت است و سـیرۀ او            کلامـم، نَصِ آن سـلـطـانِ دیـنـم

زیارتـنامه‌‌هـایش، درسِ مکـتب            زیـارت جـامـعـه، رکنِ رکـیـنم

کـلاسِ درسِ رفــتــارِ وَزیـنـَش            شـده افــکــار و آرای وَزیــنــم

به او غیب و عیان، فرقی ندارد            که در تـبـعـید هم، باشد معـیـنم

نـگـفـتـه؛ حـاجـتِ دل را برآرَد            به لطفِ دور و نزدیکش قرینم

پـنـاهِ بـی‌‌پـنـاهـان اسـت، هـادی            امــیــدِ نـا امــیــدان و اَمــیــنــم

دلش، حـالِ دلـم را خـوب دانـد            که من دلشاد هـستم، یا حـزیـنم

اگر از من شـود فـارغ، فـنـایـم            اگر در قـلـب بـنـشـیـند، مَـتـیـنم

اگر یک لحظه، رو گردانَد از من            نِـشـیـنَد دشـمـنِ من، در کـمـینم

دِژِ مـسـتحـکـمِ من شـد، ولایش            مکـانِ قـُربِ او، باشد مَـکـیـنـم

به قِیدِ عسکری، نورِ دلِ او…            شـده نـامِ عـلـی، نـقـشِ نـگـیـنـم

عـلی را از عـلی، بشناخـتم من            هُــوَالاَول، هُــوَالآخـر، یـقـیـنـم

ستونِ دینِ من، هادیِ دین است            کزو برجاست، «نَعبُد نَستَعـینم«

نَه گمراهـم، که او دستم گرفـته            نَه از ضالـین، مـُریدِ صالحـینم

به مِهرش، حامیِ مظلـوم هستم            به قَهرش نیز، خـصمِ ظالـمـینم

به یُمنَـش، از یَـمـَن دارم نشانه            زمان شاهد، که وارث بر زمینم

بـه نَــصِ روشـنِ آیــاتِ قــرآن            که من هـمسنگـرِ مستضعـفـینم

به فـتحِ قـدس، تـیری در کـمانم            بـرای فـتـحِ مـکـه، در کـمـیـنـم

به خَـطَّش، دشـمـنِ خـطِ نـفـاقـم            عـلـیـهِ جـبـهـۀ مـسـتـکـبـریـنــم

امیرِ عـدل و ایمان را چو بازو            مـُـبـیـرِ نـاکـثـیـن و مــارقـیـنــم

ولی را چون سلیـمانی، مطیعـم            که ایران را بخـوانَد، اینچـنـینم:

همه ایران، سَرای آل زهراست            و من، سربازی از ایران زمینم

سَرای عـسکـریـین است، اینجا            رضا، حـبُ الوطن داده چـنـینم

حرم، هیهـات گردد بی‌‌بصیرت            که من، دارای چشمی تـیزبیـنم

دوباره؛ شخـم می‌‌زد کـربـلا را            اگـر زینب نـمی‌‌شد درسِ دیـنـم

دوبـاره زینبِ کـبـری سپـر شد            بـرون آمـد خــدا، از آسـتـیـنــم

وَاِلّا، کـربـلا از دست می‌‌رفـت            و می شد چون فلسطین، سرزمینم

خدایا! مُلکِ ری، سنگین بها داد            شهـیـدِ کـربـلا، شـاهـد بر ایـنـم

صـدا زد؛ یـا رسولَ الله، بنگـر            نشسته شمر، با چکمه، به سینه‌‌ام

حـسـینت از نفَـس افـتاد، جَـدّاه!            و زینب شـد اسـیـرِ مـشـرکـیـنم

خـدا را شکـر، آمـد هـالـۀ نـور            بـه گِـردِ دخـتـرانِ مَـه جـبـیـنـم

بیا مادر! چو خوانَم مـنـتـقـم را            تـو گـویـی بـر دعـاهـا، آمـیـنـم

آسمان معـتکـف گـوشـه چـشمان شما            آمده تا بـشـود دسـت بـه دامـان شـمـا

نفس باد صبا مـشک‌فـشـان است اگر            حکمت این است زده بوسه به دستان شما

خاک زیر قدمت مهـر نـمـاز هـمگان            همگان تا دم محـشر همه قـربان شما

از کف دست شما لطف و کرم می‌ریزد            که شده کافـر و دیـوانه مـسلـمان شما

شـده‌ای ذکـر لـب عـبدالعـظـیم حسنی            کـه شـده عـالم وارسـتـه ایـمـان شـمـا

بسکه مأنوس خدایی همه‌دم در سجده            شده سجـاده محـراب ثـنـا خـوان شما

عجـبی نیـست اگر عـالم و آدم همگی            همه باهـم بـشود سـائل و دربـان شما

باید چه گفت مدحت شاهی عـظیم را؟            کو شعرتر که وصف کند این حریم را؟

کو یک گره که باز نگردد به دست او؟            کو حاجتی که خسته کند این کریم را؟

کوکوکنان نشسته به بامش، مگر کریم            با دست خـویش دانه دهـد یـاکـریم را

هوهوی پرچمش به تقرب کشانده است            تا سامـرا به روی دو زانـو نـسـیـم را

یک جرعه از کنارۀ دریای حکـمتـش            پرورده است حـضرت عبدالعـظیم را

بـا تــیــغ آبـــدیــدۀ نـــور هــدایــتــش            سرکـوب کرده خـدعـۀ قـوم رجـیم را

هـرگز به پـادشـاهی عـالـم نـمی‌دهـیم            حـظـّی که از گـدایـی او مـی‌بـریـم را

مدیون اوست مکتب قرآن و دین حق            در فـتـنه‌ها صراط چـنین مـستـقـیم را

دست فهم بشر از درك شما كوتاه است            گر چه اندازۀ انفاس به سویت راه است

جز در خانۀ تو محض طلب كردن رزق            هر كه جای دگری رفت یقین گمراه است

نوۀ حضرت خورشید شدی، سورۀ نور            ذره‌ای كه شده روشن ز نگاهت ماه است

لـیـلـة الـقـدریـتـان ارثــیـۀ زهــرا بــود            فـقـط از كُـنه مـقـام تـو خـدا آگـاه است

زیر و رو می‌كند این جامعه را جامعه‌ات            خط به خط جامعه تفسیر كلام‌الله است

سامرا رفته فـقـط حرف مرا می‌فـهـمد            اوج لذت بخدا سجده بر این درگاه است

پیـمبرزاده هستی شیـوۀ اعجـاز می‌دانی            بگو با جامعه مقداری از اسرار پنهـانی

تو مصباح‌الهدایی و کلامت نور در نور است            بهاران را نشان دادی درآن عصر زمستانی

هدایت می‌کنی سرسخت‌هایی چون جُنیدی را            به پشت ابر تیره، کِی شود خورشید زندانی؟

کجای این جهان دیدند شیخی پیر از طفلی            به یکباره بیامـوزد چـنین رسم مسلمانی

علی الظاهر تو کودک بودی اما یک «ولی الله»            که می‌بردند نامت را علی جویان به حیرانی

تو روح عدلی و حقاً توانستی به حرف حق            ستون کاخ ظلمت را چنان زینب بلرزانی

تو و بزم شراب و باز تکرار جسارت‌ها            ملائک با تو می‌گریند وقتی روضه‌ می‌خوانی

دلی که بی‌تو می‌ماند بیابان است می‌خشکد            نگاهت نور خورشید است دریک صبح  بارانی

شبیه بادسرگردان، میان صحن می‌چرخم            و می‌گویم به آن‌هایی که می‌آیند مهمانی

گدای سامرا بودن شرف دارد به "اربابی"            بیا مسکین در این خانه که پشت در نمی‌مانی

بیا که سفره احسان در این بیت‌الکرم پهن است            چه خوانی وچه  احسانی چه روزی فراوانی

منم خرده‌گدایی که کریمی چون تو را دارم            تو هم آنی که دستم را گرفتی کمتر از آنی

پـریـشـانـم پـریـشان هـوای سـامـرای تو            زیارت هست پایان دل‌انگـیز پـریـشـانی

با نگاهت، حسِ باران را روایت می‌کنی            لابـلایِ جـامـعـه، ما را هـدایت می‌کنی

تو به احسان شهره‌ای، من هم به دستانِ تهی            دستِ خالی آمدم سویت، عنایت می‌کنی؟

مثلِ کوه آرام، هم‌چون رود، شفاف و زلال            ساده و بی‌پرده، خوبی را حکایت می‌کنی

کولـه‌باری از گـناه آورده‌ام هـمراهِ خود            شک ندارم عاقبت، من را کفایت می‌کنی

موقعِ ناچاری‌ام، از من حمایت کرده‌ای            من یقین دارم، قیامت هم حمایت می‌کنی

آه باران! تشنه‌ام؛ لطفی کن و بر من ببار            آه دریـا! کِی برایِ من سقـایت می‌کنی؟

بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی سامرا            بین نوکرهاست امشب گفت و گوی سامرا

من همان عبد شما هستم که از شوق وصال            سجـده کـردم سـالـیان سال سوی سامرا

بـا شـمـیـم و جـذبـه‌های سـامـرایی شـما            پــرورانـدی در دل مـا آرزوی سـامـرا

تا ابـد هـسـتـیم مـحـتـاج نگـاه رحـمـتت            ملجا و کهف حصین ماست کوی سامرا

ما برای نوکری در ماه جانـسوز حسین            اشک می‌گیریم هر سال از سبوی سامرا

اذن گریه می‌دهی بر روضۀ جدّت حسین؟            می‌گذاری پا نهم در روضۀ جدّت حسین؟

نوشته دست خدا روی لا مکان هادی            نشـسـته گوشه صحن تو آسمان هادی

خـدا چـکـیـده ز هر کـلـمه بـیان لـبت            خدای هر سخن و کـلمه و بیان هادی

مرید لطف تو عـبد العـظـیم‌ها هسـتـند            برایشان تو عزیز از هزار جان هادی

به نام اعظم تو هر دلی طـلاطـم کرد            طـلاطـم دل دریــای بـی‌کـران هـادی

چگونه از تو بگـویم خودت بـیامـوزم            که حک کـنم به تـمام در جـنان هادی

تویی که معجـزه عشق بوده چشمانت            صدای هر تـپـش قلب عاشـقان هـادی

صدا صـدای خـدا بـود در دهـان شما            به عاشـقـان عـلی داده‌ای امـان هادی

برات کـرببلا عیدی از تو می‌خواهیم            پدر بزرگ گل صاحب الـزمان هادی

دلـم بـدون تو محـکـوم بر پـریشانی‌ست            همیشه گوشه نگاهت علاج حیرانی‌ست

سـلام حـضـرت ابـن الـرضـای دوم مـا            فـدای تو چه قَـدَر رأفـتت خـراسانی‌ست

تـو در تـمـام حـرم‌هـا کـنـار من هـستی            زیارتم همه لطفـش به جامعه‌خوانی‌ست

عـلـیِ چـارمِ دیـن، هر که بـنـدۀ تو نشد            تمـام بنـدگی‌اش کـفـر و نا مسلـمانی‌ست

بـه مـیـوۀ دلـت آقـا بـگـو کـه بـرگــردد            بهار، گـم شده اینجا، هـوا زمستانی‌ست

ز خشکسالی و قحطی چه غم که دل بستم            به خانه‌ای که همیشه در آن فراوانی‌ست

چه در کـنار گدایان، چه کاخ آن ملعون            به هر کجا که رود کار او سلیمانی‌ست

عزیز مصر بریز اشک بر عزیز جواد            میان سامره مانده، غریب و زندانی‌ست

چه آمده است به یادش میان بزم شراب            هوای حضرت دریا چه قدر طوفانی‌ست

دوشنبه، گریه، حسن، سامرا مدینه شده            دوشنـبه‌های حـسن‌ها همیشه بارانی‌ست

حسن به گریه فقط زیر لب بگوید شکر            که دست دیو و دد اینجا عقیق بابا نیست

با شما عاقـبت شیعه به عزّت ختم است            آخـر و عاقـبت ما به سیـادت ختم است

از ازل چشم جهان سمت شما بوده و هست            مقـصد عـالم امکان به امامت ختم است

هـمه نـورید، هـمه هـادی أمّـت هـسـتید            پس سرانجام بشر هم به هدایت ختم است

مـا گـرفـتـار گــنـاهـیـم ولـی اهـل رجـا            جـادۀ جامـعۀ ما به شـفـاعت خـتم است

از گـنـاهان کـبـیره است دل جامـعه پُر            کار این جامعه اما به زیارت ختم است

« مَن أتاکُم » چه نجاتی‌ست سر راه بشر!            با تو پایان حوائج به سعـادت ختم است

چیست در حکمت« فَالرّاغبُ عَنکم مارق»؟            راه، جز راه تو باشد به هلاکت ختم است

ولی آنکس که در این سِیر « لَکُم لاحِق» شد            راه او « گرچه گنهکار» به جنّت ختم است

تو دعا کن که من از معصیت آزاد شوم            که دعای تو یقـیناً به اجـابت خـتم است

یا عـلیِ بنِ محـمّـد! چه غـریـبی! اصلاً            قسمت هرکه علی گشته به غربت ختم است

تو چه مقتول و چه مسموم، جهان می‌داند            که سرانجامِ امامت به شهادت ختم است

دهـمـیـن نـور کـبـریـا هادی            روشـنــای مـسـیـرهـا هـادی
مـقـصـد بـال‌های خـسـتـۀ ما            حــرم امـن ســامــرا هــادی

ما کـجـا و اسـیـر گـمـراهـی            تا دلیل است و رهنـما هادی
ما کـویـریـم و هر کـلام شما            شوق دریـا دهـد به ما هادی
کعبه دنبال طـوف سامره‌ات            قبله مایل به تـوست یا هادی
عشق را دیده‌ایم دور ضریح            مست شـش‌گـوشۀ شما هادی
الــســلام عــلـیـک یـا مــولا            الـسـلام عـلـیـک یــا هــادی
غــم دنــیــا زمــان دیــدارت            مـی‌رود از سـر گـدا هــادی
مـا گـدایـان کـوی سـامـره‌ایم
زائر مـست بـوی سـامـره‌ایم

زنده‌ام همچنان ز رحمت تو            مدح خوان شکـوه عترت تو
من همان الـتـمـاسِ هر روزِ            مـهــربـانـی بـی‌نـهــایـت تـو
دسـت‌های گـدایـی‌ام لـبـریـز            از خـیال خـوش سخـاوت تو
دست بخـشـنده تو قـسمت ما            آرزوهـای مـاست قـسمت تو
دهـمـیـن آفـتـاب بـی‌ تـکـرار            مـنـم و حـسـرت زیـارت تو
راه من ای صراط زهـرایی            مستـقـیـم است از عـنایت تو
نـور از ریشه‌هـای بـاورمان            می‌تـرواد به لطـف همت تو
وعده وعده پُر است سفرۀ ما            صبح و ظهر و شب از کرامت تو
راه‌ها خـتـم می‌شـود به خـدا            فـقـط از کـوچـۀ هـدایـت تـو
راه تاریک و من خطر نکنم
من که بی‌هـادی‌ام سفر نکنم

می‌چکد نـور حق ز دامـانت            پــدر و مــادرم بـه قـربـانت
ابتدای تـو نـور عـلی نـور و            نیست حرفی ز روز پایـانت
گوش جان می‌دهد شبیه همه            شیر در پرده هم به فـرمانت
بـه بـلـنــدای آسـمـان پـر زد            هر که شد خاک بوس ایوانت
چشمه چشمه غدیر می‌جوشد            از کـلام هـمـیـشه جـوشـانت
مــیــزبــان هـمـیـشــۀ دلـهــا            سائـلت می‌شود غـزل‌خوانت
دشمن و دوست را نوازش کرد            عـطـر مست نـسـیم احسانت
خوب شد زخم شَکِّ قـلـبم با            “جـامـعـه” آیـه‌هـای ایـمـانت
کـرمتان شـبـیـه بـاران است
عـادَتُکم همیشه احسان است

شنیدم از کراماتت حکایت‌های بسیاری           فراوان دیده‌ام از تو کرامت‌های بسیاری

هزاران بار در دنیا دل از چاله به چاه افتاد           ولی از نور تو دیدم هدایت‌های بسیاری

توئی ابن الرضا من هم همیشه صید صیادم           برای مثل من کردی ضمانت‌های بسیاری

گـدایم من گـدایم من گدای سـامـرای تو           رسیده از شما بر من عنایت‌های بسیاری

نیابت کرده‌ام جای شما ای مظهر خوبی           نیابت کردم و رفتم زیارت‌های بسیاری

قـیامت می‌شـود ثـابت مقـام خـادمین تو           غلامت می‌کند قطعأ شفاعت‌های بسیاری

به نگـاه تو، خـدای تو، اشـارت می‌کرد           نور را، سوی دو چشم تو، هدایت می‌کرد

ماه اگر ذکر به لب، گِرد زمین می‌چرخید           صورت ماهِ تو را، داشت زیارت می‌کرد

دهـمیـن بار، هـوالحـق مـتجـلّی شده بود           چارمـین بار، عـلی بود، امامت می‌کرد

درد را نـسخـۀ خـال تو، شـفا می‌بخـشید           عاشقان را پرِ شال تو، شـفاعت می‌کرد

»و بِکُم عَلَّمَنا الله» تو می‌خواندی و آه!           آه! از آن شهر، که بی‌قبله، عبادت می‌کرد

مـتـوکـل، بـه تـمــاشـای شــرابـت آورد           به دل مست تو، از بس که حسادت می‌کرد

و نفهمید که مستی اثری بود، که داشت           با نگـاه تو، به هر ذرّه سـرایت می‌کـرد

»از صدای سخن عشق ندیدم خـوشتر«           وقتی از پـنجـرۀ شـوق، صدایت می‌کرد

کوه، هر صبح، به صبر تو، سلامی می‌‌داد           ماه، هر شب، به رُخت، عرض ارادت می‌کرد

ری، پُر از عطر تو شد، عبدالعظیم حسنی           از تو و «جامعه‌»ات، تا که روایت می‌‌کرد

مهدی‌ات، حضرت هادی! سفرش طول کشید           کاش می‌آمد و با عـشق، قـیامت می‌کرد

کاش می‌آمد و با صوت تو، با لحن علی           خط به خط، «جامعه» را، باز تلاوت می‌کرد

ای جلوۀ حق در توعیان، حضرت هادی            ای رازق هر خُرد و کلان حضرت هادی

ای شـرط دهـم بـهـر قـبــولیِ عـبـادات            ای مظهر توحـید جهان حضرت هادی

ملک و ملکوت، پُر شده از وجه تو مولا            ای روح نماز، اصل اذان، حضرت هادی

بر جـمـع خـلایق نَـفَـسَـت جامعه آورد            شهد دو لبت رازق جان حضرت هادی

گـنـجـیـنـۀ اسـرار خــداونـد حـکـیـمـی            ای عـالـم پیـدا و نـهـان حضرت هادی

رسم و منشت بخـشش و احسان مداوم            روزیِ گـدایت بـرسـان حضرت هادی

خدمت نـنـمـودم به شما ای گـل زهـرا            آقایی و من هم ز بـدان حضرت هادی

از نـسـل رضـایـی و ز اولاد جــوادی            ما را ز درت دور مران حضرت هادی

بـایـد کـه خــدا مـدح امـامـش بـنـگـارد            اوصاف شما فوق بیان حضرت هادی

بی‌شـک که خـدا بـهـر تـولای تو مولا            بر اهل جهان داده زبان حضرت هادی

از سـخـتـی دنـیـا و بـلاهـا به قـیـامـت            خواهم ز شما برگ امان حضرت هادی

خواهم که ببـیـنم فـرج حضرت مهـدی            در دست شما فعل و زمان حضرت هادی

ای به همه هادیان تو هادی و رهبر            حـجـت حـقّ و دهـم وصی پـیـمـبر
هـم عـلـی چــارم از مـحـمّـد سـوم            هم دُرِ نُه ‌بحر نور و بحرِ دو گوهر

ابـن رضـا، هـادی الـنــقـی، ولی الله            نـجـل عــلـی، زادۀ بـتـول مـطهــر
عمر کـمت بیشتر ز عمر زمان‌هـا            فیض دمت روح صد مسیح به پیکر
ماه جـمال تو گـشـته غـرق ستـاره            از اثــر بـــوســۀ جـــواد مــکــرر
سـامــره‌ات قـبـلـۀ قـلـوب مـلائـک            صحن تو از مسجدالحـرام، فـراتر
مثل نـبـی مـاه را کنی به دو نـیـمه            مثل عـلی می‌‌کَنی ز جا درِ خـیـبـر

مثل حسن صبر می‌کنی به مصائب            مثـل حـسـینت توانِ نهـضت دیگـر
کفش غلام تو بِه که صد «متوکل»             بهـر تـواضـع نهنـد بر کف آن سر
جامعه دارد «دعـای جامعه» از تو            ای بـه فـدای تو جـمـع اول و آخـر
جامعـه یعـنـی شـناسـنـامـۀ عـترت            جامعـه یعنـی کـلام حـضرت داور
جامعه یعنی هزار گردونْ خورشید            جامعـه یعنـی هــزار دریـا گـوهـر
جامعه یعنی همـان عصـارۀ قـرآن            جامعه یعنـی همـان تـبـلـورِ کـوثـر
جـامـعـه یـعـنـی تـمـام نور نـبـوّت            جـامـعه یـعـنی مقام احـمد و حیـدر
جامعه یعـنی حـیـات شیـعـه به دنیا            جامعه یعنی نجات خلق به محـشر
طاعت مـردم بـدون مهـر تو فـردا            هـیج نـیرزد به نزد حضرت داور
مسـلـم، بـی مهـرتـان ندارد ایـمـان            گرچه چو سلمان بُوَد یا چو ابـوذر
گرچه ز تو دورم ای به من همه نزدیک!            گـویی بگْـرفـتـه‌ام مـزار تـو در بر
طایـر جانـم شـده مـقـیـم حـریـمـت            مـرغ دلـم می‌زند به سامـره‌ات پر
وای به عباسیان که با تو چه کردند            از ره بـیـداد، آن گــروه سـتـمگــر
از متـوکل کـشـیـدی آنچه کـشـیدی            بیـشـتـر از ایـن ورا نـبـود مـیـسـر
بـا چه گنـه بُـرد سوی بزم شرابت            ای بـدنت پـاکـتـر ز روح مـطهــر
از می رجس و پلید خویش تعارف            کرد به تو ای عزیز فاطمه، ساغر

کاش که می‌ریخت آسمان به زمین خون            کـاش که می‌شد زمـین شـرارۀ آذر
ای تـو جگـر پــارۀ جــواد الائـمـه            وی جگرت پاره پاره چون گلِ پرپر
بـاور شـیـعـه نـبـود کـز اثـرِ زهـر            از جگرت با نفس شراره کشد سر
گرچه به جانت رسـید زخـم مداوم            شکر که جسمت به خون نگشته شناور
رأس منـیـرت دگر چو جد غریبت            با لب عطشـان جدا نگشت ز پیکر
گرچـه کـشانـدند سوی بزم شرابت            گشت به تو دم به دم جسارت دیگر
چـوب نـزد بـر لـبت دگـر مـتـوکل            در ملاء عام نـزد دختـر و خواهر
سـوز بـده تا هـمـاره اشـک بریـزد            دیـدۀ «مـیـثـم» بـرای آل پـیــمـبـر

نوبت عشق است و کاروبار حرام است            هرچه بجز گفتن از نگار حرام است
جـبرِ تو گر هست اخـتیار حرام است            محضر خورشید سایه‌سار حرام است

گـم شـده در جــاده‌ایـم راهـنـمـا بـاش
حضرت هـادی به فکر این فقرا باش

وقـت گـذر نـور تویی رهـگـذران را            بـاز بـه دسـتت بگـیر نبض زمـان را
جان بده با یک حدیث پیر و جوان را            پُر کن از ایمان دوباره گوش اذان را

ای هــمـۀ آفــتــاب‌هـا بـر لـب بـامـت
مـؤمـن و کـافـر هـمـه فـدای مـرامت

دست تو حاتم ز هر فقیر و گدا ساخت            حرکت نعـلین تو ز خاک طلا ساخت
پیچش عمامه‌ات ز عـرش نما ساخت            برد هرآنکس که قبله سمت شما ساخت

ذکـر تو بـر دردهـا دواسـت هـمـیـشه
کـعـبـه حـجـاج سـامـراسـت هـمـیـشه

مـا سـر و سـامـان نـداشـتـیم تو دادی            مـرهـم و درمـان نـداشـتـیـم تـو دادی
شـوق کــریـمـان نـداشـتـیـم تـو دادی            مـیــل بـه قــرآن نـداشــتـیـم تـو دادی

پـر به هـوای تو مـی‌زنـیـم چه بـهـتر
بـوسه بـه پـای تو می‌زنـیـم چه بـهـتر

از قِــبَـل جــامــعــه قــرار گــرفـتـیـم            خـط به خـطـش حـس افـتخار گرفتیم
شـیـعـه آقــا شـدیـم عــیــار گـرفـتـیـم            راه بــسـوی هـمـیـن دیــار گــرفـتـیـم

اسـم تو آمد که زیـر و رو شده حـالـم
خـانـۀ امـن‌ت شـده سـت قـبـلـه عـالـم

در شـب تـاریک نـور مـاه مرا کشت            دیدن این صحـن و بارگـاه مرا کشت
خــلـوتـی سُــرِّ مَـن رءآه مـرا کـشـت            گــریـه زوّار زا بـه راه مــرا کـشـت

آنقـدر اینجـا عـطای تو شده معـروف
بـین گـدایـان گـدای تو شده مـعـروف

تا به ابـد در دلت عـزای حسین است            گـریه هر روزه‌ات برای حسین است
چشم ترت وقف روضه‌های حسین است            مـرهم درد تو کـربـلای حـسین است

هرکه به سوی تو الـتماس دعا داشت
چـشم تـر تو نـظـر به کـربـبلا داشت

جـدّ غـریبت به زیر تیـغ و سنان بود            بر جگـرش داغ مرگ تازه جوان بود
هم بـدنش در حـصار نیـزه زنان بود            هم که نگـاهـش سوی خیام زنان بود

از دهـنـش گـرچه یا غـیـاث شـنـیـدند
زنـده جـاویـد را به نــیــزه کـشـیـدنـد

ای روشـنـیِ هـر راه؛ یا هـادی الائـمّه            معـشوق ناب و دلخواه؛ یا هادی الائمّه

در آسمان و در عرش پیچیده ذکر خیرت            خـورشـید گـفـته با ماه؛ یا هادی الائمّه

تضمین شده هدایت قطعاً برایِ هر که            بر دل نـوشـته با آه… یا هـادی الائـمّه

یوسف قنوت برداشت محض برادرانش             می‌گـفـت در دلِ چـاه؛ یا هـادی الائـمّه

در مرز کفر و ایمان، هنگام درد و درمان             در لحـظه‌های جانکـاه؛ یا هادی الائمّه

ذکر تـوسـل هر عـاصـیِ تـوبـه کـرده            ذکـر لـبـان گـمـراه؛ یـا هـادی الائــمّـه

در صحن سامرایت حاجت گرفت زائر            با شـوق گـفت هرگـاه؛ یا هـادی الائمّه

نـقـی نـامـی که فـخـر آسـمان است            تـلــفـظ کـردنـش خـط دهـان اسـت

ز الــقــاب امــام هـــادی مــاســت            امـامـی که عـزیـز شـیـعـیـان است

امـــــام مــــاه روی بـــا وقـــــاری            که جد حضرت صاحب زمان است

زلال چــشـمـه‌هـایـش پـاک تـر از            همان نهری که در جنت روان است

نقی چون مظـهر پـاکی ست نامش            بـرای قــرن آســوده گــران اســت

بـه نــام مـــادر آئــیــنـه ســوگــنــد            همان که صبح چشمش جاودان است

نخـواهـد از نـفـس افـتاد این عـشق            که از هادی به قلب عـاشـقان است

بـه کـوری دو چــشـم آن حـقـیـری            که از فرط حـقـارت بد دهان است

بـه هـر دیـوار ایـن دنـیـا نـوشـتـیـم            نـقـی زیـبـاتـرین نـام جـهـان اسـت

نور تو، روح مرا منزل به منزل می‌برد            کشتی افتاده در گِل را به ساحل می‌برد

مرد صحرایی و با تو شوق باران همسفر            بوی بارانت مرا منزل به منزل می‌برد

عاقل و دیوانه محکوم‌اند، آری چشم تو            هم ز مجنون می‌برد دل، هم زِ عاقل می‌برد

»اهل‌بیت نور» هستید، «آسمان وحی» ها!            »جامعه» ما را به شرح این فضائل می‌برد

ای حبیب غربت تو حضرت عبدالعظیم            شهر ری با اذن تو از کربلا دل می‌برد

مجلسی که یاد شام انداخت اندوه تو را            گاه سوی طشت و گاهی سوی محمل می‌برد

کربلا، ظهر عطش، گودال سرخ قتلگاه            اشک‌هایت عشق را تا آن مراحل می‌برد

اَلـمِـنّـةُ لـلّـه کـه نـامـت شــده هــادی            منّت به محـبانِ خود از جود نهـادی

حـقّـا که گل فـاطـمه، فرزند جـوادی            این است نشاط و شعف و برکت و شادی

سکان هدایت به کفِ هر که خدا داد

از روز ازل قـرعه بـنـام عـلی افتاد

ما گم شده بودیم، تو رخـسار نمودی            دل را به نگاهی ز همان غمزه ربودی

ما را به ره عـشـق گـرفـتار نـمودی            آغوش به احبابِ خود از مهر گشودی

با فـطرتِ مـؤمن به تو دادیم سلامی

والله امـامـی تو، امـامـی تو، امـامـی

ما از رخ ماه تو به خورشید رسیدیم            از پـرتو مهـر تو به تـوحـید رسیدیم

در نـور ولای تو به تمجـید رسیـدیم            با مدح تو بر ناب‌ترین عـید رسـیدیم

یعـنی تو هـدایتـگـر دلها به غـدیـری

فرزند امـیـری و به میـخـانه امیـری

ای منطـق تو شرح مـعـمّایی حـیـدر            تـفـسـیـرگـرِ خـطـبـۀ غـرّای پیـمـبـر

هم خیر کـثیری تو و هم معنی کوثر            والله تو هـسـتی دهـمین حجّـت داور

مـا مِـی زدۀ خُــمّ غـدیـریـم ز هـادی

هـنگـام سـحـر باده بـگـیریم ز هادی

ناب است عجب از تو احادیث و روایات            تـأویـل‌ِ حکـیـمانۀ هر سـوره و آیـات

رفتار تو گـفـتار تو در باب زیارات            این است که ما بر تو نمائیم مباهات

بـا جـامـعـۀ تـو بـشـِنـاسـیـم عـلـی را

بـا مـتـن غـدیـریّـه سـپـاسـیم علی را

ای معرفت از علمِ تو سرریز علی جان            دریای معارف ز تو لبریز علی جان

گوشِ دلِ ما بر سخنت تیز علی جان            لحنِ تو خوش آهنگ و دلاویز علی جان

آهـنگ نـماز تو برَد هـوش ز سرها

بس راز و نیاز تو برَد هوش ز سرها

ای سوز و گداز تو پر از نغمۀ معراج            آگاه تو هـستی ز سـراپـردۀ مـعـراج

هم آگهی از خنده و هم گریۀ معراج            زیباست که ما را بدهی هدیۀ معراج

آن هـدیه، به آوای جلی حـیدر کرار

دلدار عـلی، یـار عـلی، حـیدر کرار

هر جا که به معراج شده منزل احمد            دیده ست جلوتر ز خودش جلوۀ سرمد

دیده ست علی را همه جا هست مؤیّد            یعنی که عـلـی هست جلـودار محـمد

آری بخدا مقصد و مقصود علی بود

روزیکه نبود آیـتی از بود عـلی بود

این است تـجـلیِ هـدایت به دو عـالم            هادی‌ست که بر ما بدمَـد روح دمادم

با نام عـلی جـلـوه کـند آن شهِ اعـظم            این است وفـا و کـرم و جـودِ مـسـلم

آرامِ دلِ فــاطــمــه، آرامِ دلِ مـاسـت

ایام به یُمنَـش همه بر کامِ دلِ ماست

ما شـیـعـۀ اِثـنـی عـشرِ آل رسـولـیـم            فـرمـانـبـرِ فـرمـانـدهیِ امـرِ‌ بـتـولـیم

با لطفِ چنین مادری از لطف قبولیم            تا خون به رگِ ماست، سرِ عهد و اصولیم

مـائـیـم هـدایـت شـدۀ مـنـبــر هــادی

شـیـعـه شدۀ دستِ هـدایـتـگـر هـادی

تا پای چـنین منـبر پُـر فـیض گـدائیم            هـم نـوکـر آل عـلـی و عـبـد خـدائیم

هم زائر با مـعـرفت کـرب و بلائـیم            آری بخـدا خـونجـگـرِ خـون خـدائیم

خونی‌که به گودال از آن حنجره می‌ریخت

خونیست که از چشمِ حرم یکسره می‌ریخت

ای‌کاش که زینب تهِ گـودال نـمی‌دید            جـسـم پـسر فـاطـمـه پـامـال نـمی‌دید

بر کـشـتنِ او ایـنهـمـه اقـبال نمی‌دید            او را ز رمق رفته و بی‌حال نمی‌دید

ای‌کاش نمی‌دیـد سری بر سرِ نـیـزه

خواهر چه کند نالۀ خود در برِ نیزه